“มานิ” คือกลุ่มชาติพันธุ์ที่มีชื่อเรียกที่หลายหลายแตกต่างกันออกไป ซึ่ง “มานิ” นี้มีความหมายว่า คน เป็นคำที่ใช้เรียกกลุ่มชาติพันธุ์ของตนเอง ในขณะที่กลุ่มประชากรอื่นในไทยเรียกว่า “เงาะป่า”หมายถึง บุคคลที่อาศัยอยู่ในป่าและมีผมหยิก นอกจากนี้ คำว่า “ซาไก” เป็นคำจากประเทศมาเลเซียสำหรับเรียกกลุ่มคนพื้นเมืองที่อาศัยอยู่ตามป่าและภูเขา ต่อมาชาวไทยจึงใช้อ้างถึงกลุ่มชาติพันธุ์ที่มีถิ่นกำเนิดจากประเทศมาเลเซียและได้มีการอพยพมาที่ประเทศไทยภายหลัง หรือคนไทยเรียกรวมกันว่า “เงาะป่าซาไก”ที่หมายถึงกลุ่มชนที่มีวิถีชีวิตแบบเก็บของป่า ล่าสัตว์ อาศัยในภาคใต้ของไทย และ “เซมัง” หรือ “เซียมัง” เป็นภาษามลายู แปลว่า ลิงหรือค่างดำชนิดหนึ่ง โดยมานิเป็นกลุ่มชนพื้นเมืองโบราณของไทย ที่เรียกว่า เนกริโต (Negritos) ที่สืบเชื้อสายนิกรอยด์ มีลักษณะตัวเล็ก มีความสูงเฉลี่ยเพียง 150 เซนติเมตร ผิวดำ ผมหยิก และริมฝีปากหนา มีวิถีชีวิตที่เรียบง่ายในป่าลึก ดำรงชีพแบบหาของป่าล่าสัตว์ และเคลื่อนย้ายไปตามแหล่งอาหาร ส่วนใหญ่ไม่คุ้นชินกับคนภายนอกและไม่มีปฏิสัมพันธ์กับผู้อื่น ประวัติการอพยพและตั้งถิ่นฐานของชาวมานิคาดว่าเป็นมนุษย์กลุ่มแรกที่เดินทางเข้ามาสู่บริเวณภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้เมื่อหลายพันปีก่อนคริตศักราชและยังคงหลงเหลืออยู่ นักวิชาการคาดว่าชาวมานิอาศัยอย่างกระจัดกระจายตามป่าเขาอยู่ในดินแดนคาบสมุทรมลายูภาคใต้ของประเทศไทยตั้งแต่ยุคหินกลาง (Middle Stone Age) หรือเมื่อประมาณ 1,500-10,000ปีมาแล้ว เนื่องจากเป็นผืนป่าที่มีความอุดมสมบูรณ์และมีความหลากหลายสูง เหมาะแก่การดำรงชีวิต อย่างไรก็ตาม บทบาทของชาวมานิในปัจจุบันมีการตั้งถิ่นฐานที่ถาวรมากขึ้น มีการออกมาแต่งงานกับผู้คนเมือง และปรับตัวใช้ชีวิตแบบคนเมือง ได้รับการศึกษา จนกระทั่งการทำงานร่วมงานกับผู้ในสังคม (Schliesinger, 2000)