การศึกษาข้อมูลไมโครแซเทลไลท์บนออโทโซม จำนวน 15 ตำแหน่ง ในกลุ่มประชากรที่พูดภาษาออสโตรเอเชียติกในภาคเหนือของประเทศไทย คือ มอญ ขมุ ลั้วะ ละว้า ปะหล่อง ถิ่นมัล และ ถิ่นปรัย โดย Kampuansai et al. (2017) ทำให้สามารถแบ่งโครงสร้างทางพันธุกรรมของประชากรละว้าได้เป็น 2 กลุ่ม ประกอบด้วย กลุ่มที่มีโครงสร้างทางพันธุกรรมเป็นเอกลักษณ์เฉพาะ มีการรักษาข้อมูลดีเอ็นเอของกลุ่มไว้ และแตกต่างจากประชากรอื่น โดยเฉพาะกลุ่มชาติพันธุ์ไทในภาคเหนือ ซึ่งอาจเกิดจากผลกระทบของอิทธิพลผู้ตั้งรกรากตั้งแต่อดีต ในขณะที่ละว้าอีกกลุ่มมีรูปแบบโครงสร้างทางพันธุกรรมที่ใกล้ชิดกับกลุ่มชาติพันธุ์ไท เนื่องจากการมีปฏิสัมพันธ์ระหว่างละว้ากับชาวไทในช่วงสมัยอาณาจักรล้านนามาอย่างยาวนาน จึงก่อให้เกิดผสมผสานทางพันธุกรรม เช่นเดียวกับการวิเคราะห์โครงสร้างทางพันธุกรรมของประชากรด้วยไมโครแซเทลไลท์บนออโทโซมในงานของ Mawan et al. (2021) ที่พบว่าละว้าสองกลุ่ม (ละว้าตะวันตก และละว้าตะวันออก) มีโครงสร้างทางพันธุกรรมที่แตกต่างกัน ซึ่งละว้าตะวันออกมีลักษณะทางพันธุกรรมใกล้เคียงกับประชากรที่พูดภาษาไท-กะไดมากกว่าละว้าตะวันตก นอกจากนี้ การวิเคราะห์ดีเอ็นด้วย Genome-Wide data พบความสัมพันธ์ของชาวละว้ากับชาวกะเหรี่ยง และประชากรที่พูดภาษาออสโตรเอเชียติก สาขาย่อยขมุและกะตู อีกทั้งยังพบว่า ละว้าได้รับข้อมูลดีเอ็นการผสมผสานทางพันธุกรรมจากบรรพบุรุษกลุ่มที่พูดภาษาจีนทิเบต (Kutanan et al., 2021) ซึ่งความสัมพันธ์ทางพันธุกรรมของละว้าและกะเหรี่ยงสอดคล้องกับการแบ่งปันดีเอ็นเอบนโครโมโซมวาย (Kutanan et al., 2020) และผลการวิเคราะห์ต้นไม้วิวัฒนาการ (neighbor-joining tree) ด้วยไมโครแซเทลไลท์บนออโทโซม (Mawan et al., 2021) โดยอาจเกิดจากปัจจัยทางภูมิศาสตร์ที่ใกล้ชิดกันตามแนวชายแดนภาคเหนือของประเทศไทยและพม่า ส่งผลให้ชาวละว้าและกะเหรี่ยงมีการติดต่อกันมาตั้งแต่สมัยล้านนาและเกิดการแลกเปลี่ยนข้อมูลทางพันธุกรรม สำหรับการวิเคราะห์เชื้อสายดีเอ็นเอบนไมโทคอนเดรียตลอดทั้งจีโนม ยังระบุว่าชาวละว้ามีความถี่ของแฮโปลกรุ๊ปที่เฉพาะเจาะจง เช่น แฮโปลกรุ๊ป D4 ร้อยละ 22.73 ซึ่งบ่งชี้ถึงผลกระทบที่เด่นชัดของเจเนติกดริฟต์ (Kutanan et al., 2017)