ชาวเขมรส่วนใหญ่อาศัยอยู่ในจังหวัดสุรินทร์ ศรีสะเกษ และบุรีรัมย์ โดยเรียกอีกชื่อว่า เขมรเหนือ (Northern Khmer) หมายถึง ชาวเขมรที่มีการอาศัยอยู่ทางตอนเหนือของประเทศกัมพูชาหรือบริเวณประเทศไทยปัจจุบัน (สุริยา รัตนกุล, 2531) หรือ เขมรถิ่นไทย เนื่องจากเป็นกลุ่มชนดั้งเดิมที่อาศัยในพื้นที่อีสานตอนใต้มาเป็นเวลานาน นอกจากนี้ ชาวเขมรในไทยยังเรียกตนเองว่า "ขแมร์-ลือ" ที่ความหมายถึง ชาวเขมรที่อยู่ทางตอนเหนือของประเทศกัมพูชา เพื่อเป็นการสร้างความแตกต่างจากชาวเขมรอาศัยอยู่ในประเทศกัมพูชาที่เรียกว่า "ขแมร์-กรอม" หมายถึง เขมรต่ำ ตามบันทึกทางโบราณคดีคาดว่าชาวเขมรที่อาศัยอยู่ในประเทศไทยปัจจุบันสืบเชื้อสายมาจากบรรพบุรุษชาวเขมรโบราณตั้งแต่อาณาจักรเจนละ (Chenla) ในช่วงต้นคริสต์ศตวรรษที่ 6 และอาณาจักรอังกอร์ (Angkor) ในช่วงต้นคริสต์ศตวรรษที่ 8 สอดคล้องกับหลักฐานทางอารยธรรมขอมตามวัดและเจดีย์ต่าง ๆ ภายหลังการล่มสลายของอาณาจักรอังกอร์ ชาวเขมรจึงอยู่ภายใต้การปกครองของประชากรลาวที่เข้ามายืดครองพื้นที่และถูกหลอมรวมกันจนเป็นประชากรไทยในลำดับถัดมา (Vallibhotama, 1989; Schliesinger, 2001) นอกจากนี้ ในช่วงปี พ.ศ. 2324 - 2325 ไทยได้มีการยกทัพไปตีเขมรหลายครั้งและเจ้าเมืองสุรินทร์ได้ยกทัพไปสมทบ ทำให้เกิดการอพยพของชาวเขมรเข้ามาในจังหวัดสุรินทร์และพื้นที่ข้างเคียงจำนวนมากจนถึงปัจจุบัน (ประกอบ ผลงาม, 2538)