ชาวโซ่ในประเทศไทย มีชื่อเรียกอื่นคือ “กะโซ่” หรือ “ข่ากะโซ่”ซึ่งอ้างถึง ข่าที่เป็นกลุ่มมอญ-เขมร โดยแต่เดิมชาวโซ่มีถิ่นฐานเดิมอยู่ที่เมืองมหาชัย แขวงคำม่วน และแขวงสะหวันนะเขต ประเทศลาว เมื่อเกิดศึกเจ้าอนุวงศ์ในเวียงจันทน์ ทำให้มีการอพยพถูกกวาดต้อนให้ย้ายถิ่นฐานมายังประเทศไทยในสมัยรัชกาลที่ 3 เพื่อเป็นการตัดกำลังของฝ่ายเวียงจันทน์และฝ่ายญวน โดยกระจายตัวในพื้นที่จังหวัดสกลนคร นครพนม และมุกดาหาร ชาวโซ่จึงถูกเรียกรวมกันว่าเป็นพวกข่าซึ่งตามลักษณะของการจัดการกลุ่มตามชาติพันธุ์ซึ่งอยู่ในกลุ่มเดียวกับ ชาวกะเลิง และชาวกะเลิงเองก็ถูกเรียกว่า “ข่าเลิง” ดังนั้น คำว่า “ข่า” จึงมักเป็นคำที่ใช้เรียกนำหน้าชื่อกลุ่มชาติพันธุ์ที่อพยพมาจากบริเวณฝั่งซ้ายของแม่น้ำโขงและเป็นการเรียกตามลักษณะของการจัดตามกลุ่มชาติพันธุ์ ในปัจจุบันชาวโซ่อาศัยอยู่ในพื้นที่เดียวกับชาวไทยอีสานอื่น ๆ เช่น ย้อ แสก กะเลิง และภูไท ส่งผลให้วัฒนธรรมประเพณี รวมถึงภาษาของชาวโซ่มีความใกล้เคียงกับชาวไทยอีสานมากขึ้น (สุริยา รัตนกุล, 2531; ยงยุทธ บุราสิทธิ์, 2551)